Rozdział 19. Rozmowa przed szpitalem.

-James.. Czy ty wiesz... CZY WY, wiecie... Co my myślałyśmy zrobić? Wasz głupi żart mógł przerodzić się w prawdziwą katastrofę! Chciałyśmy się zabić dla was, a wy myślicie, że jest wszystko w porządku? Że się nie gniewamy za to co zrobiliście? Jesteście w dużym błędzie.- ostatnie zdanie mówiłam już szeptem. Nie chciałam znów wylewać łez. Tyle nerwów, co dziś zjadłam... Bałam się o nich, a chłopcy po prostu sobie z nas robili żarty.

-Właśnie dlatego były tu pielęgniarki, żeby mieć na was oko. Jakbyście gdzieś szły, wtedy ona interweniowała i nam mówiła. - przyznał Carlos. Nie zmieniało to jednak faktu, że jestem bardzo zdenerwowana za to, co zrobił zespół.

-Mamy rozumieć, że jesteśmy w jakimś programie telewizyjnym, tak?- zapytała przyjaciółka stojąca obok Henderona. Gusttavo przytaknął i popatrzył z wielkim uśmiechem na nas. Westchnęłyśmy i omijając chłopców wyszłyśmy ze szpitala. Nie chciałam tam spędzić ani chwili dłużej. Na przeciwko budynku były ławeczki, z których widać było dzielnicę, na której się znajdowaliśmy. Usiadłyśmy na nich i bez żadnych słów patrzyłyśmy przed siebie. Byłam załamana po tym numerze, jaki mi wykręcili. Z jednej strony jestem tak potwornie szczęśliwa, że jednak to wszystko okazało się żartem, lecz z drugiej strony miałam im za złe, że wykręcili nam coś takiego... 

-Ja idę do środka, bo zrobiło mi się chłodno.-poinformowała Anita i ruszyła z powrotem do szpitala. Siedziałam sama i w pewnym momencie łzy same spływały już po policzku. Miałam dość dzisiejszego dnia... DOŚĆ!

*OCZAMI JAMESA W TYM SAMYM CZASIE*

Siedziałem z Loganem przy wejściu do budynku i czekaliśmy na powrót dziewczyn. Usłyszeliśmy, że automatyczne drzwi się otwierają, więc spojrzeliśmy w danym kierunku. Spostrzegłem samą Anitę.

-James.. Radziłabym ci z nią pogadać.. Ona za bardzo to przeżyła.. Jest bardzo uczuciowa... Ja bym się bała popełnić samobójstwo, ale ona jest do tego zdolna, więc mówiła poważnie o tej akcji, którą planowała.- powiedziała pocieszającym głosem w moją stronę. -Idź do niej. Ona teraz cię potrzebuje najbardziej. Wiem, co czuje, bo jesteśmy takie same..- westchnęła i wtedy podszedł do niej Logan. Przytulił ją mocno i cmoknął w czubek głowy. Nie czekając ani chwili dłużej wyszedłem ze szpitala. Rozejrzałem się w koło i zobaczyłem samotną Claudię, która patrzyła bez uczuciowo w dal. Podszedłem do niej i usiadłem obok.

-Przepraszam...- szepnąłem po chwili ciszy. Claudia szybko otarła łzy, które spływały jej po policzku. Nie chciałem patrzeć, jak ona płacze... Przysunąłem się do niej bliżej i mocno ją przytuliłem. 

-Dlaczego?! Dlaczego nam to zrobiliście?! Nie mogliście sobie tego zrobić komuś innemu?!- krzyczała i biła mnie po klatce piersiowej. Rozumiałem jej gniew. Sam nie wiem, co by się stało, gdyby to jej się coś takiego stało...Muszę zrobić wszystko, żeby się na mnie nie gniewała.

-Przepraszam..- powtórzyłem i przytuliłem ją jeszcze mocniej.. - Nie płacz, proszę.-szeptałem jej nad głową, ale to nic nie dawało. Dziewczyna łkała, a ja starałem się ją pocieszyć...
*OCZAMI CLAUDII *
Powoli zaczęłam się uspakajać. Panowała cisza i mogłam pomyśleć nad tym co się stało. James wie, że zrobił źle, więc nigdy więcej tak nie postąpi. Miejmy nadzieję, oczywiście.
-Wiesz jak ja się bałam? Zobaczyłam to auto, to dosłownie straciłam czucie w nogach...-szeptałam wtulona w jego ciało.
-Może trochę przegięliśmy, ale reżyser kazał zrobić wszystko jak najbardziej realnie. Nie mieliśmy pomysłów, więc on się wszystkim zajął. My mieliśmy grać..-rzekł Maslow i znów cmoknął mnie w czubek głowy.
*******************
Krótki i nijaki... Bez komentarza. Obiecywałam przyjaciółce od dwóch dni,  że dodam tu rozdział! Wreszcie dodałam.. W ogóle mi się nie podoba ;(( No, ale Wasza opinia liczy się najbardziej <3 Lofki foreffki <3 Dobranoc; **